Анамның бауырсағы (өлең)
Жарысқан желмен мініп пырағына,
Жастық шақ бір орында тұрады ма?
Аттандым арман қуып Астанаға,
Қарамай елден алыс, жырағына.
Сондықтан үлкен сапар, сынақтамыз.
Атандық бас шаһардың студенті,
Бас қойған білім атты бұлаққа біз.
(Қысының суығын да елемейміз).
Жүргенмен бас қалада алшаң басып,
Ауылға артта қалған елеңдейміз.
Жоқ мұнда жанашыр жан беті мүлде.
Бәріне үнсіз көніп жүре бердік,
Тағдырдың басқа жазған үкіміне.
Мәз болдық «қалалыққа» теңелгенге.
Ауылдан екі айдан соң інім жетті,
Көтеріп үй ішінен сәлемдеме.
Байыпты, ойына ой қосып та алған.
Төрт қалта базарлықпен тұтас ауыл,
Көрінді келгендейін көшіп маған.
Соны ойлап көңілдері тыншуы мұң.
Күн-түні сығырайып тоқып шыққан,
Қос-қостан салыпты анам жүн шұлығын.
Көңілім ауылды ойлап желпінді мың.
Жинаған азын-аулақ қаражаты,
Ішінде тығулы жүр етігімнің.
Ірімшік, құрт пен сүзбе, жүр малта да.
Қуырған қып-қызыл қып бауырсағын,
Толтырып салыпты анам бір қалтаға.
Дайындап сүйікті асым шама қылған.
Қуанып тістеп қалған бауырсағым,
Сол сәтте өтпей қалды тамағымнан.
Ерекше бір өзінде құты бардай.
Есіме анам түсіп, ауыл түсіп,
Мен тұрдым бауырсақты жұтына алмай.
Бір өксік өзегіме тас түйреді.
Бір қалта бауырсаққа бір ауылдың,
Тұрғандай сыйып тірлік, қасиеті.
(Тежеді аш қарынды бұршақ демім).
Анамды, ауылымды көз алдыма,
Күн сайын елестетіп тұрса дедім.
Алса да көздің жауын шеке тілмей.
Ауылмен жалғап тұрған алтын көпір,
Жұтынсам – шорт үзіліп кететіндей.
(Анадай жанашыр жан табылмаған).
Қимадым жеуге – онда маңдай тер мен
Анамның алақаны, табы қалған.
Мылқауға тіл бітіріп өлеңдеткен.
Жалғанда ештеңеге тең келмейтін,
Аналық махаббат, сен керемет пе ең?!
Нұрсұлтан МЫҚТЫБАЙ
