Тарих үшін өшпейтұғын бір белгі

Ойран салған зобалаңның өтінде,
37-нің елесі ел есінде.
Сол жылдары мынау қазақ даласын,
Басып қалған қара бұлтты қара түн.Ібілістей үрей билеп жұртымды
Бейбақтанып бермеді ұстап кім-кімді?!
Жазығы жоқ жалалы жан атылып,
Ажалсызын итжеккенге асырып...Еңіретіп бетке ұстардай ерді шын
Дөңгеленген о, дүние-ай дермісің.
Неткен берік үзілмеген арман-ән,
Қайран қазақ, кештің қанша тар заман?!... Бүгін міне, Тәуелсіздік таңы атқан
Тұғырынан тайдырма енді, Жаратқан!
Биігінде Туым көкпен талассын
Жаса, жаса, асқақ аты Алаштың!... Мамыр айдың отыз бірі күні еді.
Нұрын шашқан көк аспанның реңі.
Ардагерлер орден, медаль тағынып,
Барған бәрі саябаққа ағылып.Жиналды олар ескерткіштің басына,
Ашылудың ерек салтанатына.
Қуғын-сүргін құрбанына қойылған
Мәрмар таста есім – жазу ойылған.Сөз салмағын ой-санаңа салып көр,
Сыр шертетін сынды алтын әріптер.
Тарих үшін бұл – өшпейтін нақ белгі,
Жазуды оқып, жанарыма жас келді.
... Бүлдіршіннің бір тал гүлді қойғанын
Көріп... сол сәт өмір жайлы ойладым.