Отанынан айрылған сондай халықтың бірі – біз, яғни шешен халқын кеңестік идеология еріксіз Қазақстанға көшірді. Бала жасынан аштық пен қорлықты кезеңді басынан өткерген әкем Вахид Губанов Қазақстанға қоныс аударғанда манағы айтқан аштық пен қорлық арылып, қазақ балаларымен дос болып, бір ананың баласындай тату-тәтті өмір сүріпті. Бұл бізге әкемнің айтқан естелігі еді. Ол бар саналы өмірін механикалық зауытта өткізді. Мекемеде түрлі этнос өкілдерімен бірге қоян-қолтық еңбек етті. Өзінің туған елі болмаса да, бақытты өмір сыйлаған Сыр өлкесінің өркендеуіне тынбай еңбек етіп үлес қосты. Еткен елеулі еңбегі үшін де көптеген марапаттарға ие болды. Оның ішінде, қармақшылықтардың құрметіне бөленгенін ерекше мақтан етемін. Әкем өмірден өткенше қазақ жұртын өз туысындай құрметтеді. Бізге де осы өсиетті аманаттап өмірден өтті.

Кеңес Одағы ыдырап, сол бір зұлмат жылдары қазақ жеріне еріксіз қоныс аударғандар өз еліне қайтып жатқанда, шешенстаннан ағайындар табылып, оның елге оралуын өтінгенде, әкем бізге рұқсатын беріп, «Мен осы елде қалам. Ол жаққа барғанда мені кім тани қояр, бұл елде менің бар саналы өмірім өтті. Еңбегім үшін құрметке бөлендім. Ұрпақ сүйдім, дос та таптым. Сендер бара беріңдер, жасым болса келіп қалды. Ендігі өмірімді осы жерде өткіземін. Қазақ халқы өз бауырымдай болып кеткен халық. Сондықтан да сендерге аманатым қазақ елін, оның ішінде қармақшылықтарды өз туысыңдай құрметтеңдер», – деген-ді. Әрине, әке аманатын орындау қандай да болмасын ұрпаққа парыз. Мен де әкем сияқты өмірімді Қармақшыда өткізудемін. Қазақтар арасында досым да жетерлік. Әсіресе, көршілерім өте керемет жандар. Қалайша маған әке аманатын орындамасқа. Ата-анама берген уәдемді ұрпақтарым жалғастырады деген де сенімдемін.