Ақынның өлең ермек еткендері,
Ой қуып, толғадым үн көптен бері.
Қамысы сылдырлаған «Ақтайлақтың»,
Жыр айтып өтеді екен көшкен желі.
Самғайды шайыр салған саз даламда,
Жалғайды жаным жырға маздағанда.
Несіне сия, сауыт серік етем,
Ақынның тойына жыр жазбағанда.
Білуді «үлкен өнер» деп санаған,
Керуеннің соңына еріп, шөл даладан.
Тағдырдың сыйға берген пешенесі,
Ғылымның бұйырғаны Бұқарадан.
Тұнығын әр ғылымның қанып ішкен,
Сексеуілдің шоғындай жанып ішкен.
Туған жер топырағыңа інкәр болып,
Жыл құсындай оралған сағынышпен.
Жазылған қыса, мысал, дастандары,
Өлеңі мақам сазбен аспандады.
Көркем сөз шебері Тұрекеңнің,
Өлеңі, қазағымның жастанғаны.