Келіп едім жоқ екен,
Сайраған бұлбұл бағында
Молдахмет жырау
Ағаның бірі – айтулы заңғарым едің,
Ақылы – орман дария, аңғарым едің.
Атыңа лайық атқарған ісіңнен талай,
Азааттық мәрттікті аңғарып едім.
Ажалға мынау өзіңді қиямын қалай,
Аһ ұрып іштей, ауылға дағдарып келдім.Дағдарып келдім,
қайғырып қауымға мынау,
Жан-жүрегім жабырқап, жауындап тұр – ау.
Қазақтың ескі, есті бір дағдысы еді,
Жақсысын жоқтап, мұндайда «бауырымдап» жылау.
Жылатқан бізді, жылатқан Қармақшы елін,
Оңай да емес сұм ажал – дауылға шыдау?!Заңғарым едің,
Ағажан, аңғарым едің,
Тұғырдан көрді Дүр Оңғар ардағыңды елің.
Бүтіндейтін кім қалды жыртығыңды жұртым?
Түгендейтін кім қалды жан-жағыңды елің?!
Төбе би болып жүруші ең Төребай бидей,
Таныды Алаш биіктен талғамыңды сенің!Өнерге іңкәр, жанашыр тарланым едің,
Ақиқат үшін күрескен арланым едің.
Ұлтымның тілін, дәстүрін ұлықтай білген,
Білімдар, дегдар, сұңғыла, тарланым едің.
Қайтейін енді, жұлдыздай жарқ етіп сөндің,
Темірқазық секілді бағдарым едің,
Бақыл бол, аға, Заңғарым менің!