Әңгімеге арқау болған мына жайт. Жексенбілік демалыстың бірі. Көше бойында әрдеңені ойлап келе жатқан бетім. Телефонмен айқайлап сөйлескен әйелдің даусы еріксіз ойымды бөліп жіберді.

«Оны кезінде жұмысқа тұрғызған мен едім. Қазір соны ұмытты. Әркімге жалпақтап жүріп жасаған жақсылығыма айтқан рақметі осы ма?» деп жекіп қоя берді. Апырай-ау, ә? Көшеде айқайлап бейәдептік танытқаны бір бөлек, істеген жақсылығын міндетсінгені қалай? Рас қой, қазірде көбі дегенің жақпай қалса, бүкіл жиған-терген өкпе-назын, әлгіндей жақсылығын айтып қоя береді. Бұл қай сасқанымыз? Сәл ойланайықшы. Біреуге жанашырлық танытып, алғыс алсаң жаның семіреді. Мұны міндетсіну барып тұрған дарақылық емей немене?

Жасырып қайтеміз, даңғойлық пен мақтаншақтық қанымызға сіңген жаман әдетке айналып барады. Өкінішке қарай, кейінгі кездері бұл «ауруды» тым асқындырып алдық. «Мен бүйтіп едім, сөйтіп едім» деп даңғойлыққа салынып, кеуде керетіндер көбейді. Айналадағы кей адамдардың «мен» деп ынсапсыздыққа салынғанын қалай түсінерсіз. Дана халқымыз да «Ынсапсызда ұят болмайды» деп текке айтпаса керек-ті. Демек, ынсапсыз иманнан алыс. Ал иманнан кетсе, адами қасиеттен ада болары анық қой.

Бүгінгі заманда даңғойлық пен кердеңдіктің керегі жоқ. Дандайсытқан даңғой да дарақы ынсапсыздық адамға не істетпейді? Ақшаны да шашады, елге күлкі де болады. Кімге опа, кімге пайда?