Иә, қазірде бір-бірімізден сенімсіздік танытып, сезіктеніп, қорқатын болдық. Мәселен, үлкен қалада қарияның ауыр дорбасын көтеруге жәрдемдесейін десеңіз, ат тонын ала қашып үрке қарайды. Сірә, затымды ұрлап кетеді деп қорықса керек. Қорқуының да өз жөні бар. Кейбір бұзақы жас буын көшеде қауқарсыз жүрген қарттардан барын тартып алып, көше шетіне итеріп кететін жайт та аз емес. Осыдан кейін қарттарымыз жастардың көмегінен бас тартады емес пе?! Осы секілді біреуге жәрдемдесейін десеңіз, үрке қарайтындар қарасы көп. «Ол маған неге көмектесті, бір ойлағаны бар» деп жақсылық жасаған адамға жамандықты апарып жақындатып қоямыз. О неге? Жоғарыда айтқандай, аузы күйген үрлеп ішедінің кебі. Ақкөңіл жанның аңғалдығын өз пайдасына жаратып, адамды сан соқтырғандар қаншама?!

Бірде ауылда үлкен үйде той болып жатқан. Дастарқан басына бөтен бір кісі келіп жайғасты. Сірә, біз көрмеген осы үйдің жамағайыны шығар деп ештеңе демедік. Таныс кісіше бізбен әңгімелесіп отырды. Сәлден соң бәріміз тұрып кеттік. Әлгі кісі бір жаққа асығып отырғанын айтып, жақын жердегі бауырымызға жеткізіп тастауын өтінді. Той күні келген қонақтың бетін қайтармауға тырысып, жақсылық жасайын деп діттеген жеріне апарып тастады. Манағы отырған бөлмеде сіңілімнің қуат көзінде тұрған ұялы телефоны болған еді. Қайта айналып келсек, телефон жоқ. «Жамағайынға» жақсылық жасаймын деп жүріп қалтафоннан осылайша айырылып қалған едік. Иә жақсылық жасап, артынша опық жеу кім-кімді өкіндірері анық. Жақсылықтың соңы жамандықпен аяқталуы адам арасындағы сенімді азайтып барады. Бәлки, бұл бір қалған көңілдің, қателіктің әсері ме екен?! Бәріміз пендеміз. Қателіктің болуы да заңды. Асылы, сол қателіктен сабақ алып, келесіде оны болдырмаудың қамын қылу керек.

Ақнұр САҒЫНТАЙ