Өнердің бәрі асыл, білемін,

Кез келген білмес мұның

құнын шын.

Суретші, саған басымды иемін

Толғағы терең туындың үшін.

Болмысын бағып бұл ғажабыңның,

Дөң асып кеткен көңіл-дөненім.

Бояуында екен қылқаламыңның -

Беу, боямасыз өмір дегенің!

Алапат ойдан арылмай кейде,

Сезімді менше кім кешіп көрген?

Жетіген аспап сазындай дей ме,

Жеті түс тұтас үндесіп берген.

Күрделі кескін – өндір ер мүсін,

Кенепте көркем өмір тұр анық.

Нені елестеттім, сен білемісің,

Суретке анау көзім суарып.

Түнектей туннель. Қадымың ғаріп,

Абайсыз аяқ бастың ба? Құрдым!

Жеті бояуды жамылып алып

Жеті қат жердің астында жүрмін.

Кеншімін нағыз, қараған жанға,

Селкеусіз сенім қонды реңіме.

Бұрғыны қадап қара маржанға

Бұла күш бітіп сом білегіме.

Ерлікке солай құмарымды ашқан,

Жарқырап үміт маңдайымдағы.

...О, сендер – өмір шырағын жаққан

Қарағандының нардай ұлдары.

Өнердің өзі... Шындығың – бұл да,

Аңдасаң, мұнда мұнарлайды арман.

...Шым батып ойдың тұңғиығында

Шеберханаңнан... шыға алмай қалғам.