Күрең күзде қалса да құмай күнім,
Шарла менің шабытым жыр айдынын.
Жыл айналып желтоқсан жеткен кезде
Тәуелсіздік туралы сұрайды ұлым.
Ұғынсам да ұғымын бір адамдай,
Ой он саққа бөлінсін мұнарамдай.
Тәуелсіздік дейсің бе?
Ал, толқиын,
Қапелімде сөз сөлін шығара алмай.
Қайыстырар жүгіндей қара нардың,
Қарғам, қайдан сауалды қалап алдың?
Тасқа басқан тарихын түртсем бе екен
Білге қаған секілді бабалардың.
Болған сонау бағзыдан бөрілі аймақ,
Тозған десең, түсейін бері жайлап.
Шерменде елдің шер-мұңын шертсем бе екен
Көші көшкен еріксіз «Елім-ай»-лап.
Дейсің бе ұлым: – Оның да ғасыры өткен,
Сұңғыла сыр ерді елге ғашық еткен.
Теңдік сұрап ақырып,
Ақырында,
Өр Махамбет ақынның басы кеткен.
Біздер үшін буғаны бекем белін
Бекер болса,
Бұл күнге жетер ме едің?
Атылғанын астарлап айттық кеше
Арда туған Алаштың көсемдерін.
Қазбалайсың қанағат алмас, ұлым,
Ақиқаттың алдында аз ба шығын.
Көңілімнің көзіне көлбеңдейді
Аза тұтқан алаңы Алматының.
Бүтін болғай осы бір кем дүние,
Егеменді ел болдық енді міне.
Тәуелсіздік...
Түсінсең, түйсік керек,
Қастерлі бұл ұғымның кеңдігіне.
Биіктікті қаперге алшы мына
Жетпейді оған ғаламның тау, шыңы да.
Бодан ел көп әлі де босып жүрген
Аңсары ауып азат күн ауқымына.
Тәуелсіздік – қонған құт бұл саған да,
Тосын жайда таптатпай жүр табанға.
... Анау тудың асқақтап тұрғаны абзал
Шіркін, орны бөлек қой шыршадан да!