Әжем де соғыс жылдары жастығына қарамастан майдан үшін қажет деген жұмысқа көпшілікпен бірдей қатысқан. Бірде соғысқа кеткен ер азаматтардың орнына шахтадан шыққан көмірді вагонға тиеу жұмысына Қарағандыға қыз-келіншектерді жібере бастағанда, менің әжем де өз еркімен барып, ауыр жұмысқа мойымай, оны көпшілікпен жұмыла көтерген.

Сондай-ақ уақыт ауыртпалығына жас кезінен шыңдалған осындай қыз-келіншектерді тапсырмамен Ресей жеріндегі жау ұшақтары бомбалап кеткен темір жолдарды жөндеу үшін аттандырған кезде, майдан шебіндегі темір жолдарды жөндеу жұмыстарына қатысып, алдыңғы қатарда жұмыс істеген.

Бірде шет аймақта жұмысқа кіріскен бір топ әйел немістердің қоршауында қалады. Хабар жетісімен оларды көп ұзатпай біздің әскер ешбір шығынсыз құтқарып алған екен. Сол сәтте қоршаудан шыққан қыз-келіншектерді жинап, жараланған солдаттарды қауіпсіз жерге алып шығуға жәрдемдесу, жарақаттарын таңу, қандарын тоқтату, дәрі-дәрмек беру сияқты жедел жәрдем көрсетуді тапсырып, мойындарына бір-бірден санитарлық сөмкелер іледі. Осылайша әжем неміс басқыншыларын тықсыра қуған әскермен майдан шебінің біршама жеріне дейін медбике қызметін атқарып барады. Талай жаралы жауынгерге жәрдем көрсетеді. «Жаны қиналып жатқан жаралы болғандарды көргенде жан-жағыңнан зуылдап өтіп жатқан жау оғын елеп, бұқпантайлауға ар-намысың жібермейді екен» деп отыратын.

Бірде нағашы әжем ауыр жарақат алады. Жау оғы бас сүйегінің маңдай тұсынан жанап өтеді. Есін жиған кезде дала госпиталінде жатқанын бір-ақ білген. Сол себепті елге қайтарылған. Егер неміс оғынан ауыр жарақат алмағанда Берлинге дейін барып, Жеңіс туын желбіретуге қатынасатын нағыз ержүрек медбике атанары анық еді. Әжеміздің осындай ерлік істерін әркез ұрпақтары мақтан тұтады. Халқына қадірлі анамыз, біздің ауылдың мақтанышы, жарқын бейнесі оның тәрбиесін көрген ұрпағының жүрегінде мәңгі сақталады.