1981 жылы Шымкент оқу комбинатынан «Тігін ісі» бойынша бір жылдық оқу курсын бітірген Дариха аудандық халықтың тұрмыстық қажетін өтеу комбинатына жұмысқа орналасады. Ондаған қыз-жігіттермен иін тіресе жүріп, еңбек еткен бойжеткен қатарынан озық болды. Өзін тігіншілік өнеріне арнаған ісмердің қолынан келмейтіні жоқ. Қыстық киімнен бастап жаздық көйлекке дейін өңдеп, тігіп береді. Кейбірін  жөндейді, кейбірін оюлайды. Не керек әйтеуір қай істе де шебердің қолы ортақ.

– Мектепте оқып жүргенімде өз көйлегімді өзім тігетінмін. Кейін келе тігіншілік сүйікті ісіме  айналды. Арнайы мамандық алып, тігіншілікке бет бұрдым. Қай кезде де тапсырыспен жұмыс істеймін. Қолымнан бәрі келеді десем, артық айтқаным емес. Тұтынушының жұмысыңа риза болғанын көргенде қуанышқа кенелесің. Тігіншілік – қыздарға, жас келіншектерге, жалпы жастарға керек мамандық. Өз көйлегіңді өзің тігіп кисең де пайда. Маған тігінді үйренгісі келетін қыз-келіншектер көп келеді. Қолым бос уақытта оларға үйретуден жалықпаймын. Тігіншіге керек ең басты қасиет – шыдамдылық пен ынта. Береке – ерінбей еңбек еткенге бітеді. Осы кәсіппен шағын отбасымды асыраудамын. Табысы жаман емес. Жолдасым Құдайберген Жаппасбаев пен балам отбасындағы қолдаушыларым, – дейді ісмер.       

Қанатсыз құс секілді, армансыз адам болмайды. Дариха Лақбаеваның «жеке кәсібімді ашсам» деген де арманы бар.

Шебердің жұмыс бөлмесіне кіргенімізде қайта жөндеуді қажет ететін көйлек-көншектен көзіміз сүрінгендей болды. «Осыншама дүниені қалай игереді  екен» деген ой келді бізге. Шеберге аудан тұрғындарынан бөлек, балабақша,  мектеп ұжымы да тапсырыс береді екен.