Тырс еткен дыбыс шықса алыста жүрген қоян да ат тонын ала қашады. Кіп-кішкентай құмырсқаның өзі ұйықтамастан тіршіліктің қамына кіріседі. Ал, біз әлі ұйқыдамыз. «Ерім дейтін ел болмаса, елім дейтін ер қайдан болсын». Бүгінде осы секілді нақыл сөздерді алға тартып, жастар қауымын бірінші орынға қойып, болашақтың тұтқасын ұстатпақ ниеттеміз. Бірақ, сол біз сенім артып отырған жас буын өзіміз жиі айтатын бәсекеге қабілетті азамат ретінде қалыптасып келе жатыр ма?
Батыр Бауыржан Момышұ­лы­ның ұста­нымын мұхиттың арғы жағындағы Куба елі әскерге устав ретінде үлгі тұтады. Ал, біздікілер сол батыр бабаның ең болмаса бір шығармасын оқыды ма екен? Қош. Дінді ұстанам деп адасып жүргендері қаншама? Қазақы қалпымызды сақтай алмай жатқанымыз өкінішке толы өзекті мәселе.
Бұл мақаланы жазуға бір емес, бірнеше оқиға сеп болды. Бірде қалаға автобуспен жолға шықтым. Сондағы кассир жігіттің әңгімесіне қарап «қарным ашты». Ол өзінің оқығанын, бір емес екі дипломы барын айтып, өкпесі қара қазандай екенін жеткізді. Неге? Себебі, Үкімет оған жұмыс бермепті-мыс. Ал, қазір осылай «алма піс, аузыма түс» деп жататын заман ба еді? Екіншісі, жастар арасында байқау болатын болды. Уақыт аралығы да сонша созылған. Міне, болады деген күні байқау болмай қалды. Неге? Жастар жоқ. Белсенді, «мен» деп көкірегіне нан пісіргендер жоқ. Ол ол ма, әнеугүні газет шықты. Кешірек жарық жолмен жаяулата келе жатсам дүкеннің алдында бір топ жігіт итке берсе ішпейтін суға шөлін қандырып тұр. Өрімдей жап-жас жігіттер. Ауызы тола лас сөз. Соларға қарап бүгінгі жастарды бағамдай беріңіз. Әрине, көпке топырақ шашпаймыз. Десе де, дамыған заман, нарық-нарық деп су жаңа көлік мініп, қолына «айфон» ұстағанына мәз болып ұсақталып бара жатқан кей жастарды көзбен көріп жүрміз. Ал, сіз осы жасыңызға дейін қандай жетістікке жеттім деп ойлап көрдіңіз бе? Туған елін батыр бабаларымыз «білектің күшімен, найзаның ұшымен» сақтап қалған қазіргі тәуелсіз елдің әрі қарай дамуы үшін нендей қадамдарға бара аласыз?