Ауданнан жиырма шақырым алыс жатқан Қармақшы ауылына жол салып, Ырысты анамызбен жолықтық. Біз барғанда шө- бересін түскі ұйқысына бесікке бөлеп, әндете тербетіп отырған тамаша көрініске тап келдік. Жүзіндегі жылы шуақ пен әлдиіне біз де бір сәт ұйып, әңгімесін тыңдадық.

– Мен өмірге келген жылы сұрапыл соғыс басталып, еркек кіндіктің бәрі соғысқа аттаныпты. Соның ішінде ел қорғауға әкем де кеткен екен. Бірақ өкінішке орай сол жақтан қайтпапты. Содан бері әке көргенім жоқ. Шешемнің, ағаларымның арқасында есейіп, еңбекке араластық. Қиындығын да қатар көрдік. Алпысыншы жылдан бастап малшы болып жұмыс істедім. Ол уақытта мал көп болатын. 30- 40 сиырға дейін сауып, сүтін өткіздік. Алпыс бірінші жылы Қалдыбек есімді ауылдың азаматына тұрмысқа шықтым. Сөйтіп екеуміз де бір жерде фермада жұмыс істедік. Ағаң сүт тасушы болды. Сауылған сүтті ауданға өткіземіз. Ол кезде 40 литрге дейін сүт тапсыру меже болатын, – дейді өткенге көз жүгіртіп.

Ес білгеннен еңбекке ерте араласқан қайсар ана бала-шағаны жетілдіру үшін жұмысты да талғамапты. Фермерлік жұмыстан соң пошта қызметіне ауысып, үш жыл жұмыс істейді. Мұндайда жолдасы да қасынан табылып, әркез қол ұшын беріп отырыпты. Келген газеттерді мекемеге, фермаға таратып бір жағына болысыпты.

Батыр ананың ұл-қыздары спорт, мұнай, экономика, медицина, темір жол салаларында еңбек етсе, кейбірі кәсіпкер, ішкі істер органдарында қызмет істеп жүрген білікті мамандар. Ал өмірдің қиыншылықтарын төзімділікпен, болашаққа деген сеніммен жеңе білген Ырысты Тоқшылықова бүгінде 43 немере, 24 шөбере сүйіп отырған ардақты әже. Жасы сексенге келсе де әлі тың, үй шаруасына араласып отырады. Өзі мәпелеп өсірген балалары, немерелері сый-құрметке бөлеп, аялап алақандарына салып отырғанына шүкіршілік етеді.