Кент тұрғынымын. Зейнеттік демалыстағы ардагер анамын. Жақында немерем ауырып, аудандық орталық ауруханаға түстім. Кешегі оқыс оқиға кезінде Жосалыда бірнеше пойыз тұрып қалды. Сонда кішкентай баласы ауырып біздің ауруханаға түскен атыраулық келіншек жатқан палатаға орналастырды.
Аллаға шүкір, адам басына күн туғанда қазағымыз бір-біріне қатты көмектесетініне көзіміз жетіп жатыр. Тоқтап қалған пойыздағы жолаушыларға Жосалының бар халқы тік тұрып, көмекке асықты. Екі қазан ыстық тамақ, ақша, киім-кешекпен барынша көмектесіп, әр ұлттан құралған жолаушылардың алғыстарына ие болды. Әлгі келіншек емін толық алып, ауы лына қайтты. Сол жерде барлығымыз жиылып, жолына тамақ, баласына киім, жөргек, ойыншық, әркім бар ақшасын беріп шығарып салдық. Бүгін хабар келді. Аман-сау үйіне жетіпті, біз әлі ауруханадамыз. Үйіне барып, анасымен қосылып рақметін жаудыруда. Осыдан-ақ қазақ халқының шын мәнінде өте кішіпейіл, иманжүзді, қарапайым екенін, жандары ашып қол созуға асығатынына тағы бір рет көз жеткіздік. Жанымыздан үйіне ерте шыққан екі келіншек арнайы ыстық тамағын әкеліп, қала берді бәрімізге келген асты ортақтасып ішіп, бір үйдің адамындай болып, кетерде жылап қоштастық. – «Үйден қырық қадам шыққан адам мүсәпір» деген осы шығар. Танымайтын ортада бәрі жылы көңілмен туғанындай қарсы алған бір мәртебе екен, – деді атыраулық Камшат қызымыз қуаныштан көзіне жас алып. Иә, әрдайым осы қайырымды қалпымыздан айырылмайық. Себебі оның қайыры бар.
Айткүл НӘЖМАДИНҚЫЗЫ
