Жақұт жырдың сөндірмеген шырағын,
Жырлағанда жан тербетер жыр әнің.
Қанмен келген қасиетті өнер бұл,
Бабалардан қалған мұра тұмарың.
Бұлбұл үнің үйлесіп тұр сазына,
Келтіргенде домбыраңның құлағын.
Көмейменен күмбірлетіп кеткенде,
Ақсақалдар деуші еді, жаса, шырағым.
Сыйғып берген шынарлық бар үніңде,
Мөлдіріндей таза тұнық тұманың.
Мақамменен баурап елді елітіп,
Тыңдаушының қандырушы ең құмарын.
Жиенбайдың немересі Көшеней,
Рүстембек, Дастанбектей пырағым.
Хисса, дастан, толғау, терме, ән салып,
Тасытушы ең жырдың кәусар бұлағын.
Мәскеу барып білім алдың ізденіп,
Таңғалдырып талантыңмен ұнадың.
Жарқ еттің де жиырма жеті жасыңда,
Ағып түскен жұлдыздай боп құладың.
Халқың қалды қарап үнсіз бейнеңе,
Нәсіп ет деп, Жаратушы жұмағын,
Жүйрік едің, сан қырлы өнер бойыңда,
Сырдың елі – Жырдың елі ұраның.
Жырауларым шашу шашып жырменен,
Кигізгендей шапан жауып тымағын.
Жетпіс беске толды аңыз Көшеней,
Жаратқанға шүкіршілік қыламын.
Елің бүгін еске алуда өзіңді,
Ұлтың ұлын ұлықтайды жырауын.
Жыраулықты жалғастырған ұрпағың,
Дұға тілеп бағыштады Құранын!