Армысыз аға – Биекем!

Қожаңыз толғап қозғалды,

Ағытып сөздің арнасын.

Тұқымысын шебердің,

Жыр көрігін қыздырған,

Суытпай төс пен балғасын.

Жиенбай жырдың бұлағы,

Рүстембек әннің шырағы,

Көшеней өрді жалғасын.

Тұғырдан ұшып «ақсұңқар»,

Теңселтті елді қайғысы,

Әзелден солай болғасын.

Артында қалған балапан

Темір қанат жетіліп,

Көтерді шаңырақ, ордасын.

« Ат тұяғын- тай басып»,

Аламанға қосылды,

Алқадан алып олжасын.

Бел баладан өзіңсін,

Рүстембектің көзісін,

Жайқалтқан жырдың жорғасын.

Атаңнан жеткен сазды әуен,

Тал жібектей таратып,

Қалыпқа құйдың формасын.

Қоңырлап салған махамың,

Қозы көш жерден баураған,

Балқығандай қорғасын.

Қоңыраулы нардай көш бастап,

Өнердің жүгін алға тарт,

Жыр киесі - қолдасын!