СЫР ЕЛІ – ЖЫР ЕЛІ

Тамыз келді, тамылжытып жемісін,

Қиялымда өрнектелген тау мүсін.

Құстардың да шаттанатын кезі кеп,

Үйлесіп тұр табиғатпен әсем үн!

Қандай ғажап, көз тоймайтын осы шақ,

Маужыраған, тамылжыған жазғы бақ!

Қызыл, көгі, сарысы бар алманың,

Ішпей, жемей қарағаннан көңіл шат.

Жаздың жарқын әр күнінен үлесін,

Алып жүріп, мәз-мейрам боп күлесің?!

Халқымыздың ризығы мен нәсібін,

Болдым менде, бір адамдай білетін.

Көпсінбейін жаздың берер сыйын да,

Еңбектенсең, соқтырмайды қиынға.

Жаздың көркін жыр етуден талмайын,

Көтерілер көңіл болса – бұйым ба?

Мамыражай, тым-тырыс, дыбыста жоқ,

Қайда кеткен – шулыған... белгісіз боп?

Бұның бәрі... мен үшін

...Қашпайын көп. Жайсыздықтан арылу, босаңсудан...

Шыққандайма, жиекке... салым судан?..

Бұл мен үшін жасалған... сыйым ба... әлде?

Адасқаным емес пе, қалың нудан?

Жоқ ... мен үшін берілген күн,

Жайнап тұр ғой жан-жағым... сенімдімін.

Ақ пен қара қосылып, айырылысар,

Сәтті күттім... келді бүгін!