ТҰЛПАР МЕН УЛЫ ЖЫЛАН

Баяғыда бір жасыл жазықта Тұлпар есімді әдемі, мықты ат өмір сүріпті. Ол өте жүйрік, ақылды әрі айналасындағыларға қамқор болған екен. Барлық жануарлар оны құрметтеп, үлгі тұтқан.

Бір күні жазыққа Улы жылан келіпті. Ол арам пиғылды, айлакер және өте қауіпті екен. Жылан Тұлпардың құрметіне қызғанышпен қарап, оны әлсіретіп, өзіне бағындыруды ойлапты.

– Тұлпар, сендей жүйрік жануарды көрген емеспін! Бірақ сен одан да мықты болғың келсе, менің сыйымды қабыл ал, – деп, жылан Тұлпарға ерекше көрінетін кішкентай қарагүл ұсыныпты.

– Бұл гүлді жесең, саған бұрынғыдан да артық күш пен жылдамдық береді, – депті жылан.

Тұлпар бастапқыда күдіктеніпті, бірақ жыланның тәтті сөздеріне сеніп, қарагүлді жеп көрмек болыпты. Бірақ оны жеген бойда, әлсіреп, аяқтары дірілдеп, көзі тұмандана бастапты. Тұлпар өзінің бұрынғыдай мықты еместігін түсініп, қатты өкініпті.

– Не істеп қойдым? – деп жылапты Тұлпар.

Бұл жағдайды байқаған оның досы, қырағы Қаршыға көмекке келіп:

– Тұлпар, сен жыланның айласын түсінбедің. Ол сені өзіне тәуелді етіп, әлсіретуді көздеді. Бірақ сенің әлі де құтылуға мүмкіндігің бар. Ол үшін бұл улы гүлді ешқашан жемеуге уәде беріп, денсаулығыңды қалпына келтіретін таза судан ішіп, тек пайдалы шөптер жеуің керек, – депті.

Тұлпар досының кеңесін тыңдап, улы гүлді жемеуді шешіпті. Ол таза су ішіп, пайдалы шөптерді жеп, бірте-бірте күш-қуатын қайтара бастапты. Ал Улы жылан өзінің айласының іске аспағанын көріп, жазықтан кетіп қалған екен.

Тұлпар енді өзіне зиян келтіретін ешнәрсені қабылдамайтынын түсініп, достарына да сақ болуды ескертіпті.