Маңайында ауыл жоқ. Әрі-беріден соң Қуаңдарияда қашықтау. Жол бойында жалғыз аялдама тұр. Талайдан бері ойда жүрген бір іс еді... Бүгін фотоаппараттың «томағасын сыпырып», нысананы дәлдедімде, «шырт» еткізіп түсіріп алдым. Иә, ел аузында жүрген келіншек күтетін аялдамасы.

Бір кездері әріптесіміз, аға буын өкілі Гүлжазира Жалғасовадан аз-кем естігенім бар-тын. «Бала күнімізден ауылға келе жатқан келінді сол аялдамадан күтіп аламыз. Ол бір дәстүрге айналған шара», – деп бала күнге бір саяхат жасаған әпкеміз аялдаманың ауыл адамдарына қаншалықты маңызды екенін де жеткізген.
Әкем еккен өрік ағашы қартайып барып құлады. Діңі шіріп, құрт жеген соң, өңі қашқан ағашты сындырып, орнын тегістегенмін. Иә, естелікті жою кинолентаның белгілі бір бөлігін қиып тастағанмен тең. Қуаңдариядағы аялдаманың да соншалық маңызы бар. Осы аялдамаға алғаш тоқтаған келіншектердің алды ақ жаулықты ана болып, келін тәрбиелеп отыр. Ол – рас.