Өмірде әр нәрсенің өз бастауы болады. Ол бас­тау – адамды қанаттандырып, биіктерге жетелейді. Тамараның да өнер жолын таңдауына анасы ықпал етеді. Қазақта: «Ана көрген – тон пішер» дейді. Анадан алған тәлім оның шебер атануына септігін тигізеді.

– Анам – шебер кісі. Кешеге дейін киіз үй бауын, алаша, кілем тоқыған. Бізге де үйретті. Баласының ішінде тігу, тоқуды кәсіп еткені мен. Анама жақын болған соң қолөнерді бала кезден бойыма сіңірдім. Үйренгендерім – әркез көмектесті. Ресейде тұрғанымда тоқымамен айналыстым. Ол жаққа түбітті ешкі өсіріледі. Күн суық болған соң жылылыққа тоқыма киім киеді. Орынборда тоқыма тоқи білмеу – ұят. Ересектермен бірге жас қыздар да тоқумен шұғылданады. Кеудеше, күрте, қолғап, шұлық тоқып, отбасымды қамтыдым. Біртіндеп қолөнерім табыс көзіне ұласты, – дейді тоқымашы.

1990 жылдары Тамара Қалабайқызы елге оралып, кәсібін жалғастырады. Он саусағына өнер қонған ісмер сұранысқа сай қыз жасауын жасап, ұлттық өнерімізді жаңғыртады. Сондай-ақ, ол ою-өрнекпен әдіптелген құрақ көрпе, бөлме шымылдығын да ұлттық нақышпен безендіреді. Тұтынушы талғамынан шыға білген тоқымашыға көптің алғысы шексіз. Шебер тоқыма жібін Алматыдан алдырады. Қалада тұратын балалары жіптің түр-түрі мен сапалысын жіберіп тұрады.

– Қазір – нарық уақыты. Жалқаулықты көтермейді. Көзін тауып, кәсіп етпесең – нарық қапыда қалдырып, шаң қаптырады. Белгілі жұмысым болса да қолөнерлікті ешқашан тастаған емеспін. Ақша қашан да артық етпейді. Тоқыма – сүйікті ісім. Бүгінде зейнет жасына жақынмын. Зейнетке шыққан соң бағымды сынап, мемлекеттік бағдарлама арқылы кәсіпке бет бұруға жұмыс жасамақ ойым бар. Кәсіпкер ретінде халқымыздың ұлттық қолөнерін жаңғыртып, жүйелі түрде айналыссам, – дейді кейіпкеріміз.

Бір қызығы, Т.Төлегенова сыйлықтың көкесі – қолөнер бұйымы дегенді айтады. Ол мереке күнінде отбасы мен балаларына өзінің шебер қолынан шыққан тоқыма бұйымдарын сыйлайды. Себебі, дүкеннің дайын өнімі ешқашан қазақтың қолөнерін алмастыра алмайды.