Шаш өссе, әбіржіп,

Қалатыным бар.

Қалаға барып,

Кәтта шаштаразға

алатыным бар.

Орыс қыз отырады күлімдеп,

«Пірибет» деймін «күнім» деп,

Жарықтық жадырайды,

Бір ақ шаш қалдырмайды,

Құдай-ау, сол сары қыз,

Менің быкусымдай толық,

Жеген ау көп сары майды.

Бәрекелді десемін,

Мәжнүннің күйін кешемін.

Барайын десем, жол түспей,

Жүр еді әттең неше күн.

Шашты сулап жіберіп,

Биттесе улап жіберіп,

Жаз өтті.

Күз келді...

Үміт те ақ жібін үзбеді.

«Қалаға барсаң, ала кел» деп,

Анам заттың тізімін тізгені.

Апырмай, әлгі орыс қызды ойладым,

Қиялдағы бейнесіне тоймадым.

Пірибеттен басқа түк білмеймін,

Сонда-дағы қоймадым.

Сары қызға бардым,

Өшіртімді алдым.

Ұмытыпты бәрін,

Шашым менің қалың.

Қай жерді аларын,

Қай жерді қиярын,

Білмей басы қатты.

Айғайға басып,

Аузынан жаңбыр шашыратты.

Ол маған орысша,

Мен оған қазақша сөйлеймін.

Сөйлегенде бүй деймін.

«Дә кәнсә» деймін болмаған соң,

Сөзіме көңілі толмаған соң.

Қарасам артым жалбырап,

Сол күйі қалыпты.

Сары қыз тек алдыңғы жағын алыпты.

Артымда есік бар еді,

Түсіндіре алмадым.

«Есікке нәпрөтив сделай» дедім,

Өзі түсінер қалғанын.