«Толқындарды тосады тосқауыл боп

Айқастағы Қармақшы жауынгердей...»

Естіледі Қорқыт-қобыз зар үні,

Зымырайды дүние дария ағыны.

Көз ұшында бұлдырайды сағым боп,

Аңсап жеткен Ақсақ қыздың қабірі.

Көп болса да ескі тарих сарыны,

Мен білмеймін Қорқыттан да әріні.

Қармақшыдан түлеп ұшқан дүрлер көп,

Кейінгіге өшпей жеткен дабылы.

Ұрпағына рух берген жалыны,

Бөлек бопты Ер Текейдің арыны.

Тәңірінің нұры түскен әулие,

Ғажап еді Марал ишан танымы.

Қызы көркем, кіл ер жүрек бар ұлы,

Тау қопарар таланты мен қарымы.

Жүрегінде иманы мен сабыры,

Тіл ұшында Тұрмағамбет лағылы.

Қармақшының әр адамы осындай,

Өлеңіме қалды көбі қосылмай.

Алты Алашты дауысына іңкәр қып,

Дүр Көшеней жарқырады жасындай.

Сөз басында келтірген соң дерегін,

Сөйлетейін Сырбай ақын өлеңін.

Тоқтататын жаһандану толқынын,

Бұл Қармақшы рух қорғаны дер едім...