Отбасыда екі баламыз. Ағам меннен 14 жас үлкен. Айтуынша, анам ағамнан кейін ұзақ уақыт бала көтере алмай жүріпті. Дәрігерге, емшіге қаралып жүріп, 14 жылдан кейін мені тапқан екен.

Мен 15-ке келгенге дейін біз ауылда тұрдық. 2006-шы жылы қалаға көштік. Әкем ауылдағы жеке мал шаруашылығын ағама қалдырды. Себебі қаладан әкеме жақсы жұмыс табылды. Қарағанды қаласында тұратын, институтта бірге оқыған досы әкемді өзінің фирмасына жұмысқа шақырды. Сөйтіп қалаға көшіп келдік.

 

Алғаш көшіп келгенде үйді «Майқұдық» ықшам ауданынан алдық. Өйткені ол жерде үй арзан екен. Әкемнің айтуынша, мұндай ақшаға қала орталығынан екі бөлмелі пәтер де бермейтін көрінеді. Қысқасы, аз ақшаға үш бөлмелі пәтер алдық. Ата-анам арзан бағаға үй алғанына қуанса, мен қалаға көшіп келгенімізге қуандым. Өйткені ауыл балалары қалада тұрғанды мақтан көретінбіз. Үй кең. Менің еншіме жеке бөлме тиді. Әкем келген бойда жұмысқа кірісіп кетті. Көп ұзамай, анама да қала орталығындағы мектептен жұмыс табылды.

 

Жаңа көшіп келген біздің отбасымызды қонаққа шақырушылар көп болды. Ал менің ондай қонаққа барғым келмейтін. Өйткені үлкендер өзара әңгіме-дүкен құрып отырады да, мен бір бұрышта жалғыз қалам. Себебі біз барған үйлерде менімен жасты балалар жоқ еді.

 

Тағы бірде қонаққа бармай, үйде жалғыз қалдым. Ата-анам «бір өзің қорқасың» деп алаңдаушылық білдірді. Бірақ мен оларды «кішкентай бала емеспін, қорықпаймын» деп сендірдім. Қасыма шақырып алатын құрбым да жоқ. Сондықтан еріксіз үйде жалғыз қалдым.

 

Әкемнің достарының бәрі қала орталығында тұратын. Оған барып қайтқанша да біршама уақыт кетеді. Сондықтан қонақтан үйге келгенімізше түн ортасы ауып кететін. Бұл жолы да солай болар деп, кеш қараңғы түскен соң оларды күтпей-ақ жатып қалдым. Арада көп өтпей ас бөлмеде ыдыстың жерге түсіп сынғаны естілді. «Қаладағы үйлерде «домовой» болады» дегенді есітуші едім. Бірден ойыма сол келді. Жүгіріп барып, бөлменің есігін іштен іліп алдым. Қайта келіп, көрпенің астына тығылдым. Бойымды қорқыныш билеп, «енді не болар екен» деп үнсіз тың-тыңдап, қозғалмай жаттым. Бірақ одан кейін ешқандай бөтен дыбыс есітілмеді.

 

Арада қанша уақыт өткенін білмеймін, әрдеңені ойлап ұйықтай алмай жатқам. Бір кезде мен жатқан бөлменің есігін біреу итергендей болды. Сәлден соң есік қағылды. «Ұры кірді ме екен, үйде кісі барын білсе, сескеніп қашып кетер» деген оймен «кім ол?» деп үн қаттым. Сәл үнсіздіктен кейін есік қайта тықырлады. Шамасы есікті ашпақ. «Қазір полиция шақырам» дедім. Ондағы ойым – ұрыны қорқыту. Бірақ есік артындағы белгісіздің кететін түрі жоқ. Қорқып қашу былай былай тұрсын, бір кезде ол сықылықтап күле бастады. Қатты дауыстап, «полиция үйде ұры жүр» дедім. Бірақ ол кезде телефонымды қайда қойғанымды таба алмай жүргем. Сол сәтте шырылдады. Бейтаныс номер екен, өшіре салдым. Тез анамның номерін тердім. Аптығып «мама үйде біреу жүрген сияқты» дедім. Анам « бөлмеден шықпа, қазір барамыз» деді. Сол сәттен бастап есік артындағы күлген дыбыс та, есіктің сықыры да сап тыйылды. 10-15 минуттай қозғалмай отырдым. Сонан соң ақырын басып есікке бардым. Ешқандай дыбыс есітілмейді. «Ұры кірген екен ғой, анамның қазір келеміз дегенін есітіп қашып кетті-ау» деп топшыладым. Бойымдағы қорқыныш сәл де болса сейілгендей. Бағанағы бейтаныс нөмір кім екен деп телефонға қарадым. Нөмір мүлде бөлек. Біздің нөмірге ұқсамайды. Көп сан. Шетелдік нөмір-ау деп ойладым. Не болса да қайта хабарласып білейін дедім. Қайта қоңырау шалдым. Телефоннан «мұндай нөмір біздің жүйемізде тіркелмеген» деген жауап естілді. Қайта хабарластым. Қайта сол жауап.

 

Солай телефонмен алысып отырғанымда әке-шешем де келді. Мен бар болған жағдайды айттым. Әкем терезелерді қарап шықты. Бәрі жабық. Есіктің құлпы да орнында. Олар есікті өз кілттерімен ашып кірген. Ас бөлмеге бардық. Ол жерден ешқандай сынған ыдыс көрінбеді. Анам «жалғыз болған соң қорққансың, сосын саған солай есітілген ғой» деді. Мен телефоныма белгісіз нөмірден қоңырау келгенін айттым. Анам қарап «қай нөмір?» деп телефонымды өзіме қайта берді. Мен телефонға келіп түскен қоңыраулардың тізімін ақтара бастадым. Бағанағы белгісіз нөмір жоқ. Анам маған үреймен қарады. Шамасы шошынып, ауырып қалмады ма деп отыр-ау. Олар менің сөзіме сенбеген секілді.

 

Дүйсенбі күні анам мені дәрігерге апарып тексертті. Дәрігер «алаңдайтын ештеңе жоқ, бәрі дұрыс» деп шығарып салды. Неге екенін қайдам арада көп өтпей анам әкеме «мына үйден көшейік» деді. Кейде екеуі маған есітіртпей сөйлесіп отырады. Мен қастарына келсем, әңгімені доғара қояды. Қойшы, содан көп ұзамай ол үйден көшіп кеттік. Шамасы анам да бірдеңені сезді ау деп ойлаймын. Бірақ маған ол жайлы ештеңе айтпады.