Бұл кісінің қарапайымдылығы сонша балаға дейін танитын еді. Көшеде көре қалсаң тоқтап тұрып амандасып, қал-жағдайыңды, сабағыңды сұрайтын еді. Күзде сабақ басталғанда түске дейін сабақ, түстен кейін күрішке егіннің басында күрмек теруге баратын едік. Шөп орып колхозға көмек беретін едік. Бүгін Еңбек Ері туралы өмірбаянын, атқарған еңбегін жазып отырғанымда кәдімгідей толқып отырдым. Ата-анамды да қатты сағынып кеттім.

Бұл кісіден кейін де ауылды талай адам басқарды. Бәрінің де еңбегі бар ғой, жоқ емес әрине.

Бірақ... Бірақ сол кезде өзім тым сезімталмын ба, бала жүрек сыздап қимады. Енді орнын кім басар, адал ісін кім жалғастырар деген ой жылт ете қалғаны да рас еді. Менің ойымша адал ісін, еңбек жолын жалғастыратын жан келді. Лайымда солай болсын. Алдағы уақытта бұл кісінің архивте қалған әдемі әңгімелерін жазатын боламын.